Bersisa - Devlet Tiyatroları

Bersisa Mevlana'nın Mesnevi'sinden bir mesel. Hepi topu bir sayfa. Ama üzerine bir oyun yazılacak kadar derin. Mesnevi azametini kanıtlıyor.

Bersisa bu sezon Devlet Tiyatroları'nda perdelerini açtı. Prodüksiyon açısından yani Sahne Dekor Kostüm Makyaj tasarımı açısından başarılı bir oyun. Eleştirilecek yönleri bu başarılı prodüksiyonu gölgede bırakacak derecede. İzlenmeyecek kadar kötü bir oyun da demeyeceğim. Kaldırılabilir fenalıkta.

Bersisa bir rahibin adı. Eli şifalı dili dualı köyünde herkesin sevdiği mütevazi bir doktor. Kralın kızının hastalığına çare Bersisa mıdır? Bu hastalık Bersisa'yı yoldan çıkarmaya çalışan Şeytan'ın oyunu mudur?

Bersisa ve yamağı

Kostüm ve dramaturjisi başarılı olan oyun bazı noktalarda tökezliyor. Oyunculuklar tekdüzelikten inandırıcılıktan uzak örneğin. Sanki üst kattaki yaşlı teyzeden azar yememek için sesleri yükseltmeden enerjisiz oynuyor oyuncular. Kuliste acaba bir oyuncunun başına kötü bir şey mi geldi de herkes halde oynuyorlar diye geçirdim içimden. Hadi bitirelim de gidelim diye oynanıyor sanki. Hatta Kral rölündeki büyük oyuncu Erdoğan Aydemir'in bile diyaloglarını inandırıcılıktan uzak buldum. Bunun sorumlusu tamamen oyuncular değil elbtte, metin de üstün körü acemice ve inandırıcılıktan uzak yazılmış.

Şeytan ve Zebaniler

Aslında yazarları Gülebru Turna-Boğaç Babür Turna güzel bir fikir ile yola çıkmışlar, 2 zaman diliminde 3 farklı zaman katmanında geçmesi gayet iyi bir kurgu. Ama metindeki basitlik Mesneviden alıntı kısımlar haricinde göze batıyor. Hikaye iki derviş yoluyla bize aktarılıyor- ki birinin uygun bir kast olmadığı kanaatindeyim- ilk yarıda performanslarını yetersiz bulmuştum. İkinci yarıda oyunun elle tutulabilir tarafı oldular. Ama oyundan genel manada sıkıldım.

Soldaki oyuncu bence uygun kast değildi.

Neredeyse hiç konuşmayan zebaniler daha iyi oynadılar diyebilirim. Kostüm tasarımını yapan Derya İnci'yi tebrik ediyorum.

Sahne geçişlerinde ışıkların kapanıp diğer sahnenin hazırlanması elbette tiyatronun bir parçasıdır. Ama çok sık tekrar edildiğinde seyirciyi oyundan kopmasına neden olur. Bu oyunda da aynı handikaptan kurtulamamış yönetmen sahne değişimlerinde insanın içini bayan müziklerle bizim sıkılmadığımızı umut ediyor ve yanılıyor. Kapatma o ışıkları arkadaşım, mesela sahneyi ikiye böl, sağ taraf saray olsun, diğer taraf Bersisa'nın evi. Ya da tekerlekli bir platform kur. Işıklar açıkken dönerek sahne değişsin falan. Bunlarla gelin canımı yiyin.


Alkışların da oyunculuklar ve vurgular gibi cansız olması kaçınılmazdı. Öyle de oldu. Oyuncular da bunu farketmişlerdir belki. Ama bunun sorumlusu onlar değil tabi. Onlar da emir kulu sonuçta. Hepsi ellerinden gelen çaba/karşılığında aldıkları motivasyon oranının üstünde çalıştıklarına eminim. Sonuçta bu bir gönül işi.

Keşke daha güzel işler çıksa..