NARKOLEPSİ //

Kültür Üniversitesi Oditoryumunda iş arkadaşlarımla izledik Ölü Ozanlar Derneği’ni. Bir arkadaşım haricinde kimse kitabını okumamıştı. Çoğumuz filmini izlemiştik elbette ki. Filmin başrolünü geçen yıllarda vefat eden Robin Williams üstlenmişti, çok iyi bir oyunculuk çıkarmıştı, ortalık bu filmin etkileyiciliği ile kasıp kavrulmuştu,  1989’da dört dalda Oscar’a aday olup sadece Tom Schulman’a En İyi Senaryo ödülünü getirmişti.  Hatırlamak isterseniz diye..  Bir edebiyat öğretmeninin mezun olduğu koleje yıllar sonra öğretmen olarak işe başlaması, öğrencilerini  yetiştirmek için  farkli bir eğitim yöntemi seçmesi  ve  şiir yoluyla   aralarında kurulan bağ üzerine derin bir eser olan bu metin tiyatro sahnesine bu ekip tarafından iyi yansıtılamamış ne yazık ki. Oyunculuklar konusunda değil bu eleştirim. Sorun metnin duygusunun izleyiciye aktarılamaması. Ayrıca sorunlar arasında; olayların izleyiciye alelacele aktarılması, -ki bunda elbette...

Orijinali David Hare tarafından yazılan “Skylight” oyunu, ilk olarak 1997 yılında, Londra Ulusal Tiyatrosu'nda sergilendikten sonra Haluk Bilginer tarafından dilimize çevirilerek  Oyun Atölyesi’yle bize “PENCERE” ismiyle sunuluyor. Bu 3.sezonunda izleyebildik. Buna da şükür diyelim. Oyun başladıktan uzun bir süre sonra tam olarak kimin kim olduğunu anlayabildim. Belki benim dalgınlığımdandır belki de mutfakta pişen gerçek makarnanın, ezilen sarımsağın salona dolan iştah kabartan kokusundandır. Salondan çıktığımda, kenar mahallede yaşamını idame ettirmeye çalışan kadın ile restoran zinciri sahibi iş adamının ilişkisini değil, güzel bir spagetti eşliğinde şarap yudumlamayı düşünüyordum. Yani oyun Haluk Bilginer’i canlı seyretme lüksünden öteye geçemedi benim için. Bu bir to-do-list etkinliği haline dönüştü. Canlı seyrettim mi bu büyük oyuncuyu, Evet. OK. Metin yer yer duygu yüklü yer yer eğlenceliydi. Muhtemelen seveceksiniz. Haluk Bilginer’in karşısın...